Η Χίος μετρά πληγές, ενώ η φωτιά κατάκαψε ασταμάτητα δάση, χωριά, μαστιχοκαλλιέργειες και
υποδομές. Το νησί της μαστίχας, της ιστορίας και της ναυτοσύνης, βρίσκεται στο έλεος μιας
φυσικής καταστροφής που, πέρα από τις φλόγες, αποκάλυψε και μια άλλη σκληρή
πραγματικότητα: την ηχηρή απουσία εκείνων που προβάλλονται ως ευεργέτες του τόπου.
Καθώς οι κάτοικοι παλεύουν με κουβάδες, υγρά πανιά και την ψυχή τους για να σώσουν σπίτια,
μαστιχόδεντρα και ζώα, αναρωτιούνται: πού είναι οι μεγάλοι ευπατρίδες της Χίου; Πού είναι οι
ναυτιλιακοί κολοσσοί που διαφημίζουν τη φιλανθρωπία τους σε εκδηλώσεις και συνεντεύξεις; Πού
είναι όσοι συχνά μιλούν για το “χρέος” προς τον τόπο τους αλλά εξαφανίζονται όταν το νησί
φλέγεται κυριολεκτικά;
Δεν ζητήθηκε τίποτε παραπάνω από μια έμπρακτη παρουσία, μια ενίσχυση στους εθελοντές, ένα
συντονισμό βοήθειας, έστω ένα μήνυμα ενθάρρυνσης ή έμπρακτης συμπαράστασης. Αντί γι’ αυτό,
σιωπή.
Η πυρκαγιά δεν έκανε διακρίσεις. Πέρασε από το Βροντάδο, τα Μαστιχοχώρια, τον Άγιο Γεώργιο
Συκούση, τον Άγιο Μακάριο, την Αγία Άννα, καίγοντας όχι μόνο χωράφια και σπίτια αλλά και την
αξιοπρέπεια μιας πολιτείας που στηρίζεται στους ίδιους τους ανθρώπους της για να επιβιώσει. Ο
εθελοντισμός, οι πυροσβέστες, οι κάτοικοι και οι μικρές τοπικές επιχειρήσεις αποδείχθηκαν για
άλλη μια φορά οι μόνοι πραγματικοί στυλοβάτες της κοινωνίας.
Είναι θλιβερό –και εξοργιστικό– να βλέπει κανείς ότι τη στιγμή της κρίσης, η τοπική ελίτ των
επιφανών ευεργετών επιλέγει τη σιγή. Το νησί δεν χρειάζεται μόνο δωρεές όταν είναι καιρός
εορτών, ούτε καράβια με ονόματα μεγάλων οικογενειών· χρειάζεται πράξη, παρουσία και
συνέπεια. Όχι μόνον όταν υπάρχουν κάμερες.
Η καταστροφή στη Χίο πρέπει να γίνει αφορμή για σοβαρό επαναπροσδιορισμό του τι σημαίνει
"αγάπη για τον τόπο". Οι κάτοικοι δεν ζητούν να τους σώσουν – το κάνουν μόνοι τους με
αξιοπρέπεια. Ζητούν όμως να πάψουν οι απουσίες να καλύπτονται από φανταχτερές επιγραφές.
Γιατί η Χίος αξίζει περισσότερα από τη σιωπή. Αξίζει έμπρακτο ενδιαφέρον, όχι υποκριτική
μεγαλοψυχία. Και αυτό το απέδειξε για άλλη μια φορά μόνη της, μέσα στις φλόγες.
Παντελής Κυδώνης
