Πάλι καήκαμε.
Πάλι ζήσαμε την ίδια ασφυξία, την ίδια αδυναμία, την ίδια φρίκη.
Η φωτιά που ξέσπασε στη Χίο από τους πρόποδες του Αίπους μέχρι κάθε γωνιά του νησιού μας δεν ήταν απλώς μια φυσική καταστροφή. Ήταν το αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας εγκληματικής αδιαφορίας.
Μιας πολιτικής που χρόνια τώρα μετατρέπει τα δάση μας σε προσάναμμα, τις υποδομές σε στάχτη κι εμάς σε θεατές της ίδιας μας της απώλειας.
Δε δίνουν δεκάρα για την πρόληψη.
Πόσο κοστίζει ο χειμερινός καθαρισμός των δασών;
Πόσο ο ανοιξιάτικος καθαρισμός των δημόσιων χωραφιών από μόνιμο προσωπικό;
Και πόσο στοίχισε στο κράτος αυτές τις μέρες, που καιγόταν η Χίος;
Πάντα η λογική του κόστους-οφέλους. Η λογική που μετράει ζωές, δέντρα, σπίτια με βάση το τι αποδίδει.
Η λογική που προσλαμβάνει εποχικούς πυροσβέστες με τρίμηνες συμβάσεις, για να τους πετάξει στην ανεργία μόλις περάσει το καλοκαίρι.
Και τον χειμώνα, όταν ζητούν το αυτονόητο, τους περιμένουν τα ΜΑΤ με ξύλο και δακρυγόνα.
Ως άνθρωπος, ως Χιώτης, δε μπορώ να σωπάσω.
Δεν μπορώ να δεχτώ τη λογική του «έτυχε», του δύσκολου καιρού, του «κακού εμπρηστή».
Η φωτιά στη Χίο για μια ακόμη φορά δεν ήταν ατυχία. Ήταν πολιτική επιλογή.
Μια επιλογή που δεν βλέπει τα δάση ως πηγή ζωής, αλλά ως εμπόδιο στην ανάπτυξη.
Και βράζει μέσα μου η θλίψη και φουντώνει η οργή.
Γιατί κάθε φορά που βλέπουμε καμένη γη, καμένα σπίτια, καμένα ανυπεράσπιστα ζώα, χωριά εγκαταλειμμένα στη μοίρα τους, δε βλέπουμε απλώς στάχτες.
Βλέπουμε τη συνειδητή εγκατάλειψη του νησιού μας από όσους μας κυβερνούν χθεσινούς, σημερινούς, και αν δεν ξυπνήσουμε, και τους αυριανούς.
Αυτά δεν είναι ατυχίες. Είναι πολιτικές αποφάσεις.
Είναι το αποτέλεσμα μιας πορείας δεκαετιών που βλέπει τους ανθρώπους και τα δάση ως επενδυτικές ευκαιρίες.
Καμία σοβαρή μελέτη. Κανένα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιπυρικής προστασίας.
Ποτέ.
Ο λόγος; Προφανής. Δε φέρνει κέρδος, δε βολεύει συμφέροντα.
Αντιθέτως προωθείται η επένδυση στο αντιμόνιο. Μια επένδυση, που υπόσχεται να αποτελειώσει το νησί και τη φυσική του ταυτότητα.
Αλλά εμείς ξέρουμε:
Η Χίος είναι το σπίτι μας. Η φύση είναι η ζωή μας.
Και μέσα σ’ όλα, έκοψαν το ρεύμα και το νερό.
Δυόμισι μέρες. Στην καρδιά της κρίσης.
Ιδίως το νερό! Με τη δικαιολογία ότι τα αντλιοστάσια και οι αφαλατώσεις δεν είχαν ρεύμα.
Και ρωτώ:
-Πού είναι οι γεννήτριες;
-Πού είναι οι εφεδρικές μονάδες στα αντλιοστάσια και τις αφαλατώσεις;
-Πώς γίνεται το 2025 με τόσα τεχνολογικά μέσα και τόσα ευρωπαϊκά κονδύλια να μην υπάρχουν αυτόματες ηλεκτρογεννήτριες σε βασικές υποδομές ύδρευσης;
Να καίγεται το νησί και να αδειάζουν οι δεξαμενές επειδή … κόπηκε το ρεύμα;
Αυτό δεν είναι παράλειψη. Είναι εγκληματική αδιαφορία.
Απέναντι σε μία τοπική κοινωνία, που πληρώνει ακριβά τη ΔΕΥΑΧ εδώ και δεκαετίες.
Δεν είναι η πρώτη φορά.
Είναι η κανονικότητα της εγκατάλειψης.
Αντί για πρόληψη, έχουν το 112 για εκκένωση.
Να φύγει ο κόσμος , όχι για να σωθεί, αλλά για να μη μετρηθούν θύματα. Για να βγουν αθώοι.
Αυτή είναι η πολιτική τους:
-Υποστελεχώνουν την Πυροσβεστική.
-Αφήνουν τους δασικούς χάρτες κουρελόχαρτα.
-Μειώνουν τους προϋπολογισμούς για πρόληψη.
-Θεωρούν πολυτέλεια τις γεννήτριες στα αντλιοστάσια.
-Δεν πληρώνουν μόνιμο προσωπικό γιατί… δε συμφέρει.
Κι είναι οι ίδιοι που σήμερα δηλώνουν συμπάσχοντες.
Οι ίδιοι που ψηφίζουν κάθε χρόνο προϋπολογισμούς με πενταπλάσια κονδύλια για εξοπλισμούς και δωράκια στους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και ψίχουλα για δασοπροστασία και πυρόσβεση.
Δεν μπορούμε να μείνουμε θεατές.
Ναι, τιμάμε την ηρωική αυταπάρνηση των πυροσβεστών και των εθελοντών.
Αλλά δεν αρκεί. Δε φτάνει όταν το κράτος είναι απόν, όταν υπάρχει μόνο για καταστολή.
Οι φλόγες, αφού κατέκαψαν σχεδόν τα πάντα, τώρα έσβησαν.
Θα μας πουν πως όλα πήγαν καλά. Πως λειτούργησε καλά ο κρατικός μηχανισμός .
Πως δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα.
Αλλά το πολιτικό έγκλημα δε σβήνει μόνο του.
Θα το σβήσει μόνο η μαζική απαίτηση, η συλλογική συνειδητοποίηση, ο αγώνας.
Η Χίος μας χρειάζεται.
Όχι μόνο για να κλαίμε πάνω από τις στάχτες, αλλά για να διεκδικήσουμε το αυτονόητο.
Το δικαίωμα να ζούμε σε έναν τόπο που δε θα καίγεται κάθε καλοκαίρι και δε θα πνίγεται κάθε χειμώνα.
Έναν τόπο όπου η φύση, η δουλειά, η ζωή δε θα υποτάσσονται στο κέρδος.
Ένα νησί που δε θα αφεθεί άλλο στην τύχη του.
Γιάννης Ν. Παληός
25 Ιουνίου 2025
